Ñeva y queda too escolorío. Escusa perfeuta pa quedame mirando sele pola ventana, agora tamién hai frío en cuerpu, pero por suerte nun ye nada que nun s'arregle con otru par de calcetos.
Toi fartuca d'oyer dicir que ye bono que ñeve tolos años, que llimpia, mata virus y demás seres mitolóxicos (meyor voi poniéndome en cuarentena....) y dexa un ambiente sanu y la tierra fresco pa la semiente. Tamién ye verdá, y d'ello téngome yo dao cuenta cuantayá, que la ñeve y el xelu qu'inunda'l pueblu de nueche acaben matando les flores tempranes...si ye que hai un tiempu pa too, hasta pa florecer.
Lo que si nun sé si ye culpa del xelu, el frío o la ma que lo añó ye la frialdá (ainda más de lo normal) que m'atrulla les manes faciendome perdifícil concasar pallabres. Sedrá que, como de florecer, nun ye'l momentu; visto esto vamos ocupamos un ratín de xorrecer que ye lo de so y alos que respuende l'iviernu o lo que venga darréu.
El casu ye que ñeva y ta too blanco y d'esta voi a terminar persinándome pa nun imitalo, que a estes altures tengo agotáu hasta'l marxe nel qu'escribir y queden pocos llaos pa escuendese. De pasu sigo ablucá colo de mio y tresfórmolo en problemes universales, tapandome los güeyos nun seya que decate que hailos, abondos, y muncho más importantes. Que'n maxinar pilancos soi un xeniu ensin llámpara, qu'esparde quexumes ensin parar; colo guapa que taba úna apigazando xunto la llume...pero ye lo que tien esto, pa detrás de tar mirando pa les mosques, ponese a matales a cañonazos.
Pieslla y pocu a pocu pierdo'l fondu del paisaxe, tien tola pinta cargar a ñevar...voi dibuxar un diañu na ñeve, que toi fartuca d'ánxeles.
No hay comentarios:
Publicar un comentario