ENTE NOS

Presientote entrando a tientes....
y como nun quiero asustate,
cierro los güeyos y finxo siguir dormida,
mentes escucho la to respiracion forciada...

Voi aldovinando'l percorríu de les tos manes,
de la que retires les sábanes
que me cubren de misteriu y de vergoña.
á cásique controlo'l xirpíu
que provoquen les tos piernes allugándose a les míes.

Ye cuestión de tientos y d'años...

Como si fora un gatu,
fáigome con cuidáu a los tos espacios,
y calístriome del fogaxe qu'esborda la to piel
y que- falta a la mía.

Etovía queden respingos ente nós...
Eso nos salva de la quema